39 replies to this topic

[EverSex]

Też doznałem szoku.

[KonkKink]

Mausz.

[KonkKink]

Zeszyt (przest. kajet, z fr. cahier) – zszyte lub sklejone karty papieru, przeznaczone do pisania lub rysowania, rzadziej – do innych celów (np. zeszyt z kolorowymi arkuszami do wycinanek dla dzieci lub dzienniczek).

Rodzaje zeszytów[edytuj]

Papier w zeszytach często ma nadrukowane, najczęściej niebieskie lub szare, cienkie linie ułatwiające pisanie i decydujące o przeznaczeniu zeszytu. Ze względu na rodzaj linii rozróżnia się zeszyty:

• „w kratkę” – zaopatrzone w krzyżujące się pionowe i poziome linie, w odstępie co pół centymetra; są to zeszyty najbardziej uniwersalne, ale zasadniczo przeznaczone do przedmiotów takich jak technika, matematyka i inne przedmioty ścisłe
• „w linie” – mające tylko równoległe linie poziome w odstępie co 9 mm, ułatwiające pisanie tekstów; takie liniowanie przeznaczone jest dla przedmiotów humanistycznych. Dla uczniów najmłodszych klas przygotowuje się zeszyty w „trzy linie”; linie występują tutaj co 5 mm i nie są identyczne: na przemian są dwie grubsze i jedna cieńsza. Zaczynającym naukę takie liniowanie ułatwia pisanie kaligraficzne umożliwiając lepsze rozplanowanie przestrzenne różnego rodzaju liter.
• „do nut” – zadrukowane pięcioliniami, ułatwiającymi zapis nutowy, stąd przeznaczone do muzyki
• „gładkie” – nieposiadające żadnego nadruku, używane w nauce przedmiotów wymagających dużo rysowania, np. do biologii (także dla przedszkolaków)
• „milimetrowe” – zeszyty z papierem milimetrowym, mające nadrukowaną kratkę w odstępach jednomilimetrowych, najczęściej w kolorze jasnopomarańczowym z mocniej zaznaczonymi liniami co 5 mm. Na takich papierach przygotowuje się wykresy funkcji oraz wykonuje rysunki techniczne, ołówkiem lub tuszem, w kolorze kontrastującym z liniowaniem.
• „papier kolorowy” – zeszyt zawierający zestaw papierowych arkuszy, każdy innego koloru, po przeciwnej stronie pokrytych klejem takim jak na znaczkach pocztowych. Na lekcjach wychowania plastycznego dzieci wycinają lub wydzierają potrzebne im elementy obrazka i wyklejają go na osobnym, białym kartonie.

Format kartek w zeszytach szkolnych to najczęściej A5, choć spotykane są także dwa razy mniejsze – A6 (zwane czasem „zeszycikami do słówek” lub „dzienniczkami”) – oraz dwa razy większe – A4 (zwane czasem „notatnikami akademickimi”). Czasem spotykany jest dodatkowy nadruk na każdej stronie zeszytu – pionowa (zazwyczaj czerwona) cienka linia około 2,5 cm od krawędzi kartki, dzieląca stronę w zeszycie na część do normalnych notatek i drugą, mniejszą, do notatek „na marginesie”, dla sprawdzającego zeszyt nauczyciela.

Zeszyty, oprócz stron przeznaczonych do notatek, mają jeszcze okładkę z nieco grubszego papieru lub kartonu, często z kolorowymi nadrukami, czasem z nadrukowanymi na tylnej stronie okładki, przydatnymi w szkole informacjami (na przykład zestawami wzorów matematycznych lub „tabliczką mnożenia”). Najcieńsze zeszyty, używane przez uczniów młodszych klas szkół podstawowych, mają najczęściej 16 lub 32 kartki formatu A5. Dla uczniów klas starszych przewidziane są zeszyty 60-kartkowe, 96-kartkowe i grubsze, np. 140-kartkowe. Największy dostępny zeszyt w sprzedaży ma 192 kartki. Zeszyty mające 96 lub więcej kartek zwane są brulionami i są zawsze połączeniem wielu „składek”. Najcieńsze zeszyty zszywane są w grzbiecie drucianą zszywką (jedną lub kilkoma). Od tej metody łączenia kartek pochodzi nazwa „oprawa zeszytowa”. Zeszyty powyżej 60 kartek najczęściej mają kartki sklejone w grzbiecie lub łączone techniką mieszaną: częściowo klejone, częściowo zszywane.

Inne znaczenia zeszytu[edytuj]

Mianem „zeszytu” nazywany jest także egzemplarz czasopisma albo wydana w broszurowej formie krótka praca lub fragment większego dzieła. Na przykład Polski Słownik Biograficzny, wydawany od 1935 r., publikowany jest w formie broszur (w założeniu – czterech rocznie), uszeregowanych alfabetycznie.

W formie zeszytów publikowano też inne wielkie wydawnictwa, m.in. encyklopedie. Tym właśnie sposobem w latach 30. XX wieku została wydana np. Encyklopedia staropolska Aleksandra Brucknera. Wydawca tego rodzaju dzieł zwykle przewiduje, że prenumerator po otrzymaniu kompletu zeszytów składających się na kolejny tom/rocznik może oddać go do oprawy; stąd też często takie zeszyty nie są rozcinane, aby dać introligatorowi większą swobodę pracy (po oprawieniu kartki należy wyrównać przez przycięcie) i uniknąć obcięcia części zadrukowanej.

[KonkKink]

pff, u mnie jest fajniej xd

[EverSex]

Pff

[levy80]

WOS -Warsztat Obsługi Smarowniczej...

[bambusek]

Może się podzielisz? Niektóre lekcje (chociażby WOS) to po prostu żenada... U nas pan od tegoż przedmiotu, wchodząc do klasy, robi sobie kawę, siada i czyta gazetę, a nam każe przepisywać podręczniki... Oczywiście nikt tego nie robi, ale i tak nudy są straszne...

rzufik mam tak samo D: : D 

[bambusek]

WOS -Warsztat Obsługi Smarowniczej...

może jeszcze wiedza o sromach ? 

[bambusek]

Może się podzielisz? Niektóre lekcje (chociażby WOS) to po prostu żenada... U nas pan od tegoż przedmiotu, wchodząc do klasy, robi sobie kawę, siada i czyta gazetę, a nam każe przepisywać podręczniki... Oczywiście nikt tego nie robi, ale i tak nudy są straszne...

np kreślenie taby na hist i polskim xd 

[KonkKink]

Zbiór słów.

 

przest.

 fr.

Papier

technika

matematyka

przedmioty ścisłe

centymetra

pisanie kaligraficzne

introligatorowi

 encyklopedie

broszurowej

 A4

muzyki

pięcioliniami

nutowy

 jednomilimetrowych

 A5

 A6

tabliczką mnożenia

składek

drucianą 

zszywką

 czasopisma

 Polski Słownik Biograficzny,

 1935

latach 30. XX wieku

 Aleksandra Brucknera

 oprawy

 

By Konk.

[bambusek]

[mystique]

Zeszyt=samolociki=rysunek abstrakcyjny=małe poślinione kulki do strzelania

 

Papirus (gr. pápyros →, łac. papyrus) – materiał pisarski otrzymywany z tzw. trzciny papirusowej (pl. Cibora papirusowa, łac. Cyperus papyrus)
rosnącej na bagnistych terenach strefy podzwrotnikowej. Długość jej
łodyg dochodzi do 3 metrów. Roślina ta niegdyś powszechnie występowała w
delcie Nilu, obecnie rzadko spotykana.

Papirus znany był w starożytnym Egipcie już od III tysiąclecia p.n.e. Najstarsze zachowane zabytki piśmiennictwa na papirusie pochodzą z ok. 2400 p.n.e. Prawdopodobnie już wtedy był powszechnie używany również jako nośnik tekstu.

Około VII w. p.n.e. papirus dotarł do Grecji, zaś około III w. p.n.e. pojawił się w Rzymie.

Upowszechnienie papirusu nastąpiło w epoce hellenistycznej. Głównym
ośrodkiem produkcji papirusu była od III w. p.n.e. Aleksandria, skąd
rozprowadzano go do innych krajów śródziemnomorskich. Był podstawowym
materiałem w tworzeniu książek i dokumentów (w postaci zwojów).
W późnej starożytności papirus stopniowo był wypierany przez pergamin,
bardziej odpowiedni do nowej postaci książki, jaką był kodeks.
Niemniej nie zaprzestano produkcji papirusu. W wieku VII, po podboju
Egiptu przez Arabów, produkowano papirus i eksportowano go do krajów
południowej Europy (Italia oraz Galia), gdzie wykorzystywany był w
kancelariach longobardzkiej i merowińskiej.

Produkcja papirusu w
Egipcie trwała do X wieku. W Europie najdłużej, bo do połowy XI wieku,
stosowano papirus przy sporządzaniu dokumentów w kancelarii papieskiej.

 

 

to taki wczesny zeszyt

Edited by mystique, 30 April 2013 - 23:13.

[KonkKink]

Pff,

moj zbior kartek papieru i tak lepszy

[Mälstrom]

Teksty z innych źródeł niż łeb i mózgownica z olejem jest przestępstwem... Dzwoń po adwokata, ja zadzwonie po pisara i sie odechce

[KonkKink]

Nje.